Woestijn Movements in Jordanië

Ik ben sprakeloos.

Jordanië: de bergen, de kleuren, het zand, het zonlicht, de sterren en de stilte – alles is adembenemend mooi, ruig en indrukwekkend. De mensen zijn buitengewoon gastvrij, vooral de bedoeïenen in de woestijn, die werkelijk uniek zijn. Het land lijdt onder het lage aantal toeristen door de oorlogen in de buurlanden, en toch weet het een soort oase van vrede en veiligheid te blijven. Zo voelde het: veilig.

Precies twee weken na vertrek uit Amsterdam zitten Jan Jacob en ik nu op het vliegveld van Amman, wachtend op de terugvlucht. Ik denk terug, terwijl de herinneringen als een film in slow motion door mijn hoofd gaan.

Hoe we in Wadi Rum belandden

Ongeveer anderhalf jaar geleden ontstond het idee om een Movements of Transformation-programma in de woestijn te organiseren, in Wadi Rum, Jordanië. Het was gepland voor november 2023. Door de situatie in de regio na 7 oktober haakten enkele mensen af, onzeker over de veiligheid. Hierdoor moesten we het uitstellen, hoewel we sterk het gevoel hadden: “We móéten dit doen.”

November 2024: hier zijn we dan, Jan Jacob en ik, samen met acht andere avonturiers.

Elk MoT-programma – ook in Nederland – is een avontuur, geen reis. Bij een reis kun je plannen maken en heb je een globaal idee van de bestemming. Een avontuur daarentegen is onvoorspelbaar. Voor ons is avontuur onlosmakelijk verbonden met de evolutionaire kracht. Het gaat om je laten meenemen door wat het leven van je wil, of met je wil. Het is vernieuwend, maar ook confronterend en rauw – geen eenvoudige wandeling door het park.

Meer dan een week lang werd Wadi Rum ons ‘thuis’ en onze werkplek. We sliepen en werkten in een ‘kamp’ met bedoeïenenstijl-accommodaties. Elke dag werkten we met uitzicht op de bergen en zandduinen, met luiken die omhoog openklapten en lucht en licht binnenbrachten. Wat een prachtig geschenk!

Membraan

Het was intens en veeleisend voor alle deelnemers, ieder op hun eigen manier. Het was geen gemakkelijke reis. En het was alleen mogelijk dankzij de elementen van het programma en het ‘membraan’ dat we creëerden. Het membraan is ontzettend belangrijk en waardevol in ons werk. Het vormt de basis van alles wat we doen. Het creëert de setting waar verkenning en leren kunnen plaatsvinden. Waar we spreken over “ontdekker” en “metgezel,” in plaats van cliënt en begeleider. Waar we niet langer slechts trainers zijn, maar onze kennis en ervaring delen van mens tot mens. Een ruimte voor wat voorbij is of tot een einde komt, en voor het “nieuwe.” Soms is dat “nieuwe” iets als frisse inzichten, een verruimd perspectief of een andere innerlijke plek. Of het omgaan met oude bekende patronen en het creëren van nieuwe. En soms is het transformerend – zowel professioneel als persoonlijk.

En ja, de woestijnomgeving draagt hieraan bij. Of misschien daagt het dat zelfs uit. De metaforische rotsen die sommigen in een transformatieproces moeten beklimmen, zijn hier recht voor je neus. Je kon er niet aan ontsnappen; hooguit kon je tijdelijk wegkijken. Alle avonturiers kwamen hier met een reden. Elk van hen kon iets meenemen: van ons, van elkaar, en van de woestijn.

Het ís mogelijk!

Diep van binnen zit er een soort geloof in mij dat “het ís mogelijk.” Niet in de zin van “als je maar hard genoeg probeert,” maar een ander soort geloof. Het is gebaseerd op een bereidheid van mensen om te verkennen en te veranderen, op de ‘gegronde’ systemische redenen waarom dingen zijn zoals ze zijn, en op een diepe nieuwsgierigheid daarnaar. Soms denken mensen dat ik gek ben, alsof ik een koppig paard probeer voort te trekken. Prima, ik accepteer dat gewoon.

Maar hé: wat een jaar geleden nog een onmogelijk avontuur leek, bleek mogelijk! Ik kijk er met immense dankbaarheid op terug.

~ Dees